ذهنت به خودت کافر شده

انسان یک ابر موجود است...

ماهیّتی که عمق آن مانند جهان بی نهایت است و پایانی ندارد.

هیچ انسانی را بر انسان دیگر برتری نیست.

و هیچ انسانی از انسان دیگر در هیچ چیز کم ندارد.

پس دلیل این همه تفاوت در رفتار و گفتار و عملکرد انسان ها در چیست؟

چرا عده ای در اوج معرفت و دانایی قرار میگیرند و عده ای در قعر ناآگاهی و بیخبری؟

چرا عده ای در طغیان و جنگ با دیگرانند و عده ای آرام گرفته و در صلح به سر میبرند؟

چرا عده ای را در حال شکوه و شکایت و نا آرامی می بینیم و عده ای را سر در کار خود و متفکر و صبور و کاردان؟

چرا آنان که نمی دانند، حق از دست داده ای را تصور میکنند در دستان کسانی است که بیشتر می دانند؟

سوال برانگیزتر آن است که آنها که در شکوه و شکایت و فغان هستند و مدام دست تمنّا به یاری دهنده ای دراز میکنند، زمانی که یاری دهنده ای در کنارشان حاضر میشود، میخواهند هیچ تغییری نکنند و مدام مقاومت پیشه میکنند و سخت پای لج به زمین میکوبند که اگر این چنین شود و اگر آنچنان شود...

و نهایتا هم برچسبی از خود شیفتگی به یاری رسانان خود می دهند و با انباشته ای از عصیان و غم بر انباشته های پیشین، فاصله میگیرند از راهنماى خود تا شاید در جای دیگر منجی را بیابند...

اینان همان ها هستند که به ذات خود کافر شده اند، تلاشی برای شناختن خود و قدرتهای خود ندارند و عاجزانه منجی را در بیرون خود جستجو می کنند...

اینان که تعدادشان هم کم نیست همانهایی هستند که با تمام کردن هر روز خود، وارد روز دیگر میشوند و همچنان دست بی بضاعت خود را دراز کرده اند که کسی بیاید بر کف دست پر از نیازشان مرهمی گذارد ابدی، شاید از این زندگی پر از فراز و نشیب و چالش نجات یابند و هیچگاه آن معلم را نمیابند زیرا شاگردان خالصی نیستند. بدون تلاش در عرصه خودشناسی، نمره قبولی و گذر از مرحله رنج را میخواهند و این امکان پذیر نیست، مگر با گرفتن حق کلام و درونگری و رفتن به عمق وجود...

هیچ انسانی احساس خوشبختی نمیکند مگر آنکه بداند کیست...

و هیچ چیز در زمین باعث شادی و تکامل هویّت نیست مگر درک درست چیستی و کیستی خویش...

و هیچ درکی از کلام استاد معرفت وجود نخواهد داشت مگر ایمان بیاوریم به ذات خود و این ایمان دیده نمی شود مگر در رفتار صلح آمیز با خودت و سپس با دیگران.

شکوه و شکایت را تمام کنیم.

#میناقربانپور #minaghorbanpour

۲۰بهمن۱۳۹۷